از نظر تحلیلگران، رشد فلزات گران‌بها، به‌ویژه نقره، علاوه بر عوامل کلان پولی و ژئوپولیتیک، ریشه‌های ساختاری دارد. نقره برخلاف طلا، فلزی دوگانه است که هم نقش دارایی سرمایه‌ای و هم کاربرد صنعتی گسترده دارد. استفاده وسیع از نقره در خودروهای برقی، باتری‌ها، پنل‌های خورشیدی، تجهیزات الکترونیکی و حتی ابزارهای پزشکی، باعث شده افزایش تقاضای صنعتی با محدودیت‌های عرضه تلاقی کند. بازار نقره نسبت به طلا بسیار کوچک‌تر و کم‌عمق‌تر است؛ ذخایر محدود، نقدشوندگی پایین‌تر و نبود «وام‌دهنده نهایی» مانند بانک‌های مرکزی، این بازار را مستعد جهش‌ها و ریزش‌های شدید می‌کند. در سال ۲۰۲۵، کاهش عیار معادن، نبود پروژه‌های جدید معدنی و مشکلات زیست‌محیطی و مقرراتی در کشورهای تولیدکننده مانند مکزیک، پرو و چین، عرضه نقره را محدود کرده است.